Al eerder schreef ik iets over de TBS maatregel en mijn visie daarop. Vandaag lees ik in Spits opnieuw een stukje over het plotseling alle aandacht trekkende onderwerp: TBS. In dit stukje wordt meteen een demonstratie gegeven van hoe het zou moeten: ontvluchtte TBS patiënten meteen opsporen en teruggeleiden naar de kliniek. Maar door deze propaganda moeten we ons niet zomaar gerustgesteld voelen. Zoals gezegd weet ik waar ik over praat als ik u vertel dat de teams van begeleiders op een afdeling binnen de klinieken voor een groot deel uit pril afgestudeerde psychologen in vrouwelijke vorm bestaan. Deze vaak nog jonge en prachtige dames wandelen op een dag bij hun nieuwe werkgever binnen: een TBS kliniek. Ze weten vaak niet écht wat ze te wachten staat en voor de TBS gestelde mannen is deze oase met veel onervaren, mooie en jonge begeleiders natuurlijk de hemel op aarde. Let wel, de gemiddelde TBS patiënt heeft de nodige ervaring en je moet van goede huize komen om daartegen stand te houden. Echter, deze dames, samen met wellicht een enkel meer ervaren teamlid, moeten dagelijks beoordelen of een patiënt op verlof kan gaan, of niet. Zij doen doorgaans de feitelijke risico-taxatie, en dat is al vaker een kwetsbare schakel gebleken. Het verloop van personeel is mede door het bovenstaande dan ook zeer groot en ook hier denk ik een zwakke plek te kun- nen constateren waar het gaat om expertise, ervaring en contiuïteit bij het uitvoeren van taken en beleid. Ik ben voorstander van een verplicht, duidelijk en hanteerbaar risico-taxatie moment voor aanvang ieder verlof.