Als je het ooit een keer echt hebt meegemaakt (zoals ik) dan weet je wat voor schade het kan veroorzaken. Dat wil ik graag voorkomen.

Ik heb gelukkig nooit een inslag meegemaakt, maar ik begrijp jouw voorzichtigheid helemaal. Zeker als ik je mailtje lees...

woensdag 18 augustus 2004
hoi erik,
(waar bemoeit dat mens zich nóu weer mee ?!). toen ik op de lagere school zat, (1957) kreeg ieder kind in een bepaalde klas een schooltuintje. je liep dan op een regenachtige dag als een rijtje eenden achter de meester aan, onder een viaduct door, naar een terrein (tien minuten ver) dat langs de spoorlijn lag, niet eens gescheiden door een sloot. de spoorlijn lag op een dijkje en aan de andere kant stonden direct lage huisjes met één etage erop. we moesten dan langs een touwtje paden stampen. de eerste keer dat we dat moesten doen renden we als een stel wilde olifanten tetterend langs de keurige touwtjes en alle paden zagen eruit als tuinslangen tot grote woede van de meester die hoopte dat het karwei gauw klaar zou zijn. elke keer weer was het raak bij die spoorlijn, want als het onweerde werden er altijd één of twee schoorstenen het doelwit van de bliksem. die sloeg gewoon een flink gat in het dak van de schuine zolderkamers, ik heb het zelf gezien. er kwamen televisie-antennes, maar dat was pas later het geval. dus het was niet een kwestie van metalen aantrekkings-kracht, maar ’t waren de bovenleidingen van de treinen die de bliksem naar zich toe trokken. op een heldere zomerdag waren wij eens in de tuintjes aan het werk, toen het begon te onweren. het werd steeds heviger, dus we ruimden de harken en schoffels op in een soort open schuurtje en gingen daar uit angst met de juf zelf ook in staan met onze armen langs ons lijf omdat er maar weinig plaats was met z'n zevenen. een enorme 30 centimer brede bliksem flitste laag en rakelings langs het halfopen van ruwe planken gemaakte afdakje. wat waren we bang. de grote zak aardappels, de rode bieten, de radijsjes smaakten toen nog onverdeeld heerlijk en de duizendschoon, de goudsbloemen en de afrikaantjes werden door alle moeders gewaardeerd.
groet van leon (mej.)

Mooi verhaal Leon.

zondag 21:26 mei 17, 2009
hello erik, vandaag toevallig zocht ik mijn oude schrijfsel op, om te zien of het uberhaupt noch bestond (vroeger - tot 2007 - had ik alleen een computer op kantoor). het kwam doordat ik vanavond BORDEAUX ORAGE intikte waar afgelopen dindag nacht op woensdag morgen een hevig onweer met hagel de wijngaarden verhakselde. over BOLBLIKSEM gesproken herinnerde ik mij ineens dat ook mijn moeder, toen zij misschien 30 was (dus 1933) een bolbliksem waarnam die over het wegdek naar beneden rolde bij de vaillantlaan in den haag, waar de weg schuin af begint te lopen om onder het viaduct van de trein door te gaan naar de calandstraat, waar het dierentehuis wolvers eens stond. zij vertelde mij vaak over dit griezelige fenomeen,waarbij het zaak was om hard weg te rennen, voor de bol uit ! groet van miss leon