Het was ongeveer 12 augustus 1993, we kregen de nieuwe Veronica gids in de bus. Toen ik hem las viel mijn oog gelijk op de pagina waar van Inkel op afgebeeld stond. Het was een prijsvraag waarmee je een reisje kon winnen naar de MTV Video Music Awards in Los Angeles. Dat leek me wel wat. Nadat de week waarvoor die gids bestemd was, voorbij was, nam ik hem mee naar mijn slaapkamer, ik woonde nog bij mijn ouders thuis.

Die weken had ik vakantie van school en had een vakantiebaantje bij de TPG (toen nog PTT post). Daarvoor werkte ik de ene week overdag en mocht ik rondscheuren in zo'n rood auto-tje om brievenbussen te legen en pakketjes te bezorgen. De andere week moest ik 's nachts werken om post te sorteren. Het was helemaal geen onaardige baan als vakantiewerk en betaalde best OK.

Ik geloof dat het Michiel was die mij er een aantal weken later nog een keer aan herinnerde, ik was het nl alweer vergeten. Ik keek het toen na en zag dat ik nog 2 dagen de tijd had. De inzending moest uiterlijk 24 augustus binnen zijn.

Ik ging achter mijn XT computertje zitten om een briefje te maken met daarop de antwoorden, er was nog 1 probleem: er moest ook nog een platgeslagen dop van een Pepsi flesje bij. Ik ben helemaal geen cola drinker en bedacht me dat ik er dan maar 1 moest kopen en de cola weggooien. Die nacht, tijdens de pauze van mijn nightshift, zie ik stomtoevallig een dopje op de grond liggen en, jawel, het was een Pepsi-dopje Deze heb ik meegenomen naar huis, platgeslagen en met de brief in een envelop gestopt die ik gelijk weer bij mijn toenmalige werkgever heb ingeleverd.

De volgende dag om een uur of 10 schrik ik wakker van de telefoon. Ik lag er nog maar net in, na zo'n nachtdienst lag ik altijd pas om 8 uur op bed. Ondanks dat ik half sliep wist ik dat mijn ouders er niet waren, ik moest de telefoon dus oppakken. Aan de andere kant van de lijn een mevrouw die ik niet kende, ze had goed nieuws voor me: ik was nl. de winnaar geworden van de Veronica/MTV/Pepsi prijsvraag! Ik wou op dat moment heel erg blij worden maar het lukte gewoon niet omdat ik voor mijn gevoel nog sliep. Ze vertelde me nog een aantal dingen maar het drong allemaal niet echt tot me door. Ik moest in ieder geval op mijn brievenbus letten. We hingen weer op en, hoe stom het nu ook klinkt, ik ging weer slapen. Rond een uur of 1 werd ik weer wakker, ik had het idee dat ik gedroomd had en dat het niet echt waar was. Toch heb ik het aan iedereen verteld maar wou het pas geloven als ik echt vliegtickets ofzo in mijn handen zou hebben.

De volgende dag gebeurde er helemaal niets, ik bedoel eigenlijk: ik kreeg geen post en daardoor begon ik nog meer te denken dat ik het alleen maar gedroomd had Maar, gelukkig de volgende dag (donderdag) kreeg ik een brief in de bus van Kellerman Consultancy waarin alles nog eens bevestigd werd.


Diezelfde middag stopte er ook een auto van FedEx (toen nog Federal Express) voor mijn deur. Dat alleen al vond ik spannend aangezien dat toch al Amerikaans aanvoelde Ik kreeg een pakje uit Los Angeles (dat was dus binnen 2 dagen van de andere kant van de wereld bij mij terecht gekomen, da's snel).

Ik kreeg een grote envelop met daarin een mapje met alle reisbescheiden, MTV buttons en andere goodies.....

wordt vervolgd