Ik las vaak jouw columns op de vrijdag in de trein, onderweg naar mijn werk. En vanmorgen, feitelijk enkele minuten voor jouw dood, las ik in Metro de zoveelste ingezonden brief van ie- mand die jou weer eens wilde verdedigen tegenover een ander die jouw column van afgelo- pen vrijdag weer eens totaal verkeerd begrepen had. Opvallend was altijd jouw feitenkennis, nooit zómaar een rauwe tekst, altijd onderbouwd en blijkgevend van een goede kennis van zaken. Daarop was ik vaak een beetje jaloers; Hoe kan hij toch zoveel van allerlei belangrijke wereldse zaken en feiten weten? Jouw visie was nodig in deze verkrampte maatschappij waarin maar al te vaak het "mosterd na de maaltijd-effect" optreedt. Pas als er zoiets vreselijks als vandaag gebeurd, of toen op die school of toen bij Pim, dán pas gaan we roepen, héél hard roepen of stil zijn, héél erg stil zijn. Ik krijg vandaag een onbestemd gevoel dat er iets moet gebeuren, dat er misschien dan maar wél een scheuring moet komen tussen islamie- ten en niet-islamieten, met alle gevolgen van dien. Ik betrap mij erop dat ik denk "rot allemaal op" maar dat ik ook denk dat dit natuurlijk zo niet werkt en dat die gedachte niet eerlijk is. Maar wat moeten we dan? Is dát het misschien? Dat we wel een daad willen stellen, maar niet weten welke? Theo heeft daden gesteld, zijn mening geuit, en daar ben ik hem dankbaar voor.
Vaarwel Theo, en doe Pim de groeten.