Tuurlijk, dat kan er ook nog wel bij; die mensen die met hun kerstdoos deze dagen het openbaar vervoer terroriseren. Gisteren zag ik ze weer lopen, van die mensen die vol trots over het perron paraderen met hun X(mas)Box alsof ze het hele jaar juist daarvoor zo hard hebben gewerkt: de kartonnen beloning van de baas. Dan loopt er zo'n man met een grote unielever-doos onder zijn arm, schichtig om zich heen kijkend, zoekend naar mogelijke concurrenten met een nog grotere verpakking. Hij had gewonnen, want de kerstgift van een ander bedrijf was een stuk kleiner. Dan komt hij thuis en trots toont hij zijn trofee aan vrouw en koters, alsof hij een podiumplaats op de olympische spelen heeft weten te bedingen. Aansluitend natuurlijk het gesprek over de toch wat tegenvallende inhoud, maar ach, zo gaat dat al jaren. Nee, ik heb er de schurft aan, die overtreffende trap en het de- monstratieve rondlopen met je doos. Ik gun iedereen zijn beloning, maar ik wil wel gewoon kunnen zitten in de trein, ja!! Maar misschien moet ik hand in eigen boezem steken door te bekennen dat ik al jaren tevreden word geacht te zijn met een flesje wijn en een kadobon...