De knoop is doorgehakt: Ik heb het formulier ingevuld en morgen gaat hij op de bus. Vanaf nu heeft ons land er weer een orgaan-donor bij. Koos ik eerder voor mogelijkheid 2, nu lever ik mijn hele hebben en houden in als ik kom te overlijden. Ze mogen alles van me hebben, maar... Ik moet wel eerst ECHT dood zijn. Ook ben ik nog een beetje bang dat ik misschien nét even wat sneller dood word verklaard als ik in de komende 10 tot 15 jaar op het kantje kom te balanceren. Want al die fijne gezonde orgaantjes van mij zijn natuurlijk een lust voor het oog van de medische strijders voor de orgaan-behoeftigen. Dan moet ik toch nog even een laatste statement maken, en dan geef ik mij écht over aan de organenjagers; We hebben hier natuurlijk wél met een luxe pro- bleem te maken, want vele jaren geleden ging je gewoon dood toen transplantatie nog niet mogelijk was. Sorry, je hoornvlies doet het niet meer? Tsja, dan word je dus blind. Helaas, je nieren zijn defect? Jammer, je hebt nog enkele maanden te gaan. Nu help ik dus eigenlijk mee aan het verlengen van levens, of het aangenamer maken daarvan. We worden allemaal toch al ouder, we leven allemaal toch al langer en dat kost ons allemaal steeds meer geld en investeringen. Maar ach, ook ik zou graag nog wat jaren willen kunnen genieten van het leven, mijn kinderen of zelfs kleinkinderen. En als dat onverhoopt door transplantatie van een orgaan van iemand anders nog wat jaren langer zou mogen zijn, dan denk ik toch dat ik er dankbaar gebruik van zou maken. Ik doe dus mee, want dat, of een beter leven, gun ik ook een ander.