Iedereen heeft er wel een paar, van die irritante geluidjes die je gewoon niet graag hoort, waar je kippenvel van krijgt of die gewoon zó stom en irritant zijn dat je het liefst je oren dichtstopt om het maar niet te hoeven horen. Een hele bekende is natuurlijk de nagels over het schoolbord, daarvan griezelt volgens mij bijna iedereen. Ik kon mij vroeger ergeren aan het geluid van het inschen- ken van koffie, thee of iets te drinken. Het vallende, zacht kletterende vocht in een beker of glas vond ik nooit zo prettig. Waarom? Ik zou het niet weten, maar een irri geluid vond ik het. Blijk- baar veranderd dat want nu heb ik daar een stuk minder moeite mee. Zo ging ik vandaag naar het toilet en ik ben er zoéén die bijna altijd gaat zitten als ik moet plassen. Nu heb ik als man het geluk dat ik de straal met een beetje handmatige correctie gemakkelijk kan sturen door de wc-pot. Als ik sta, dan laat ik de straal altijd vallen op een plek dat ik bijna onhoorbaar voor de anderen kan plassen. Als ik zit, dan stuur ik vaak even naar rechts of links, zodat de straal niet direct in het water klettert. Bij vrouwen is dat blijkbaar een ander verhaal, want juist toen ik mijn stuurmanskunsten zat uit te voeren, ging er blijkbaar een vrouwelijke collega naar de naastge- legen wc om te plassen. Gewoon zitten, en laten gaan die handel, moet het motto zijn van de doorsnee vrouw, zo ook bij deze collega. Lustig kletterde de krachtige straal het water in, je kon de opluchting bij de buurvrouw bijna meevoelen. En ik neem het ze niet kwalijk hoor, die vrouwen, want ze kunnen nu eenmaal niet zo makkelijk sturen als ik. Blijkbaar hebben vrou- wen er minder moeite mee dat ze herrie maken op het toilet, of ze hebben het gewoon niet in de gaten natuurlijk. Opvallend is natuurlijk wel dat mij dit opvalt en merkt u de overeenkomst tussen het vallende theewater en de klaterende plasjes? Wat heb ik toch met vallend water?