Onderweg naar huis in de metro. Plotseling een hevige woordenstroom en als ik uit het raam kijk staat er op het perron een jongetje van, ik schat, 6 jaar oud. De metro zet zich in beweging en het jongetje slaat een arm voor zijn ogen en huilt, terwijl zijn vader luid iets tegen hem roept door de deur heen. Uit de emotie in zijn stem maak ik eruit op dat hij zijn zoon zegt dat hij moet blijven waar hij is en dat hij snel weer terug is, of iets dergelijks. Intussen zit de vaart er alweer goed in en ligt het perron alweer tientallen meters achter ons. Het echtpaar in de metro staat wat zenwuachtig te wachten tot het volgend station. Ik denk nog: Laat dan ook je kind eerst instappen... Maar goed, dit kan natuurlijk ieder- een overkomen. In gedachten ga ik naar het jongetje met zijn arm voor zijn tranende ogen op het perron. Deze middag heeft voor hem alle ingrediënten voor een situatie waar hij zijn leven- lang aan terug zal denken, als het al geen trauma wordt. De metro stopt en twee bezorgde ou- ders rennen naar de trap, om aan de andere kant de metro terug te kunnen nemen. Volgende metro over 5 minuten, geeft het bord aan. Ik merk dat ook ik onrustig word. Dat arme joch. Ik reis verder. Het zal wel goedkomen. En als ik uit de metro stap in Spijkenisse neem ik dan ook maar aan dat ze intussen alweer met elkaar herenigd zullen zijn.