Ik denk dat het bestaat: Navigatieverslaving. Afgelopen week kwam een collega uit het werkveld op mij afgerend. "Erik, heb jij verstand van een TomTomGo? Hij wil geen verbinding maken en nu kan ik niet naar mijn afspraak..." Ik leg uit dat ik er niet zoveel verstand van heb en dat ze hem misschien even opnieuw moet opstarten. Dat had ze al gedaan, maar het lukte maar niet. Ze moest ergens in Vlaardingen zijn dus ik stelde voor dat ik het adres even zou zoeken via de computer en dan zou ze achter mij aan kunnen rijden. "Dan kom ik er wel, maar hoe moet ik dan weer terug..." was haar antwoord. Toen begon tot mij door te dringen hoezeer zij zich afhankelijk heeft gemaakt van haar naviga- tieapparaatje. Zonder dat ding kom je nergens, ben je nergens. Kaartlezen zou voor de gemid- delde vrouw al lastig zijn, om maar te zwijgen over richtingsgevoel. Dus ik snap wel dat zo'n apparaat uitkomst kan bieden. In dit geval moest ik denken aan de reklame waarin iemand het commando van de navigatiestem direct opvolgt en rechtsaf de koniferen inrijdt. Ook deze col- lega klonk nogal willoos en overgeleverd aan de GPRS verbinding met boven. Mogelijk kreeg zij de zenuwen, bang dat ze vandaag ook niet meer thuis zou kunnen komen, want zonder de TomTom...? tsja.... Misschien moet er op de verpakking een waarschuwing komen te staan:

Dit apparaat kan afhankelijkheidsreacties teweeg brengen.
Geadviseerd wordt om naast dit systeem ook altijd
het stratenboek en routeplanners gebruiken.

En er gaat niets boven het eigen richtingsgevoel zoals in oude culturen.