Vandaag sta ik weer eens in een rij bij de plaatselijke super- markt, nabij mijn werk in Vlaardingen. Ik heb een paar plakken jonge kaas, een zak drop en wat chocolade om af te rekenen. Dan staat er een man op leeftijd voor mij, en die neemt werkelijk álle tijd van de wereld om het kassameisje gelukkig nieuwjaar te wensen. De boodschapjes gaan supertraag in een tasje en "ohja, ik kan wel 22 cent passen hoor..." en daar begint een langzaam getel uit de portefuille van "meneer de eenzame bejaarde." Dit was wel een zéér opvallende situatie van een eenzame man die het dagelijkse uitstapje naar de supermarkt als het ultieme contact met de buitenwereld moet beschouwen. Eigenlijk zijn ze allemaal een beetje zijn familie, daar bij die supermarkt; de vakkenvuller, het vleeshoofd, de groete- en fruitdruif, etc. Er zijn dagen dat ik dit triest kan vinden en vol met medelijden dit kan aan-schouwen, MAAR VANDAAG EVEN NIET !! Ik wil afrekenen, terug naar kantoor en ETEN JA!